Opisy szlaków

                                   

Od czasu do czasu, a nawet każdego dnia, czytam jakiś fragment Pisma Świętego. Wśród wielu zdań zapisanych w tej świętej księdze są takie, które mocno mnie poruszyły i wciąż poruszają. Niektóre z nich stały się  nawet drogowskazem w moim życiu. Oczywiście są i takie, które mnie dotknęły w kontekście wędrowania po górach. Są to dwa zdania wypowiedziane przez Jezusa. Pierwsze jest odpowiedzią na pytanie Tomasza: Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?, kiedy Chrystus mówi: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem (J 14, 6). Drugie natomiast to odpowiedź na słowa faryzeuszy, że Herod chce zabić Jezusa. Wówczas Nauczyciel z Nazaretu mówi: Jednak dziś, jutro i pojutrze muszę być w drodze … (Łk 13, 3). Oba te zdania traktują o drodze, a w tym kontekście o wędrówce. Chrystus niejednokrotnie przemierzał na nogach Galileę i inne krainy w Ziemi Świętej, aby w ostateczności wyruszyć do Jerozolimy. Często pokonywał kilometry siłą własnych mięśni i w tych wędrówkach zdarzało mu się wejść na konkretne szczyty. Jednakże w Jego czasach trudno szukać szlaków i drogowskazów prowadzących na te wierzchołki. Ma On jednak świadomość, że życie człowieka jest wędrowaniem do konkretnego celu, ale też i świadomość tego, że to On prowadzi do Ojca. Te zdania wypowiedziane przez Jezusa w konkretnym czasie, miejscu i sytuacji stały się mottem moich wędrówek po górach. I motywują mnie wciąż by wyruszać na szlaki. Dziś są one w większości miejsc wyznaczone i oznaczone. Niektóre lepiej, niektóre gorzej, ale bez nich trudno byłoby trafić na właściwy szczyt. Czym tak właściwie są szlaki?

Mówiąc o nich trzeba najpierw zobaczyć ich różnorodności i podział. Otóż ze względu na sposób przemieszczania się Zarząd Główny PTTK wyróżnił następujące rodzaje szlaków:

a) szlaki piesze (górskie i nizinne) i o nich będzie nieco szerzej

b) szlaki rowerowe (górskie i nizinne)

c) szlaki kajakowe

d) szlaki jeździeckie (górskie i nizinne)

e) szlaki narciarskie (górskie i nizinne)

Natomiast ze względu na zwiedzane obiekty i charakter szlaki można podzielić na:

a) szlaki historyczne

b) szlaki przyrodnicze

c) szlaki pielgrzymkowe

d) inne szlaki turystyczne.

Ponadto pośród szlaków pieszych, oprócz podstawowych szlaków turystycznych, wyróżnia się szlaki spacerowe, szlaki dojściowe i ścieżki dydaktyczne (np. przyrodnicze, historyczne).

Dla mnie osobiście najbardziej potrzebnymi i ułatwiającymi wędrowanie są szlaki piesze górskie (turystyczne). Są one znakowane w celu ułatwienia turystom dotarcia do najciekawszych miejsc regionu. Ze względów historycznych większość szlaków w Polsce ma oznakowanie zgodne z instrukcją znakowania szlaków turystycznych PTTK. Na obszarze parków narodowych i rezerwatów przyrody często są to jedyne dopuszczalne trasy, po których mogą poruszać się turyści bez specjalnego zezwolenia.

W naszym kraju ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą) farbą. Podstawowy znak ma wymiary 9×15 cm.

Myślę, że to bardzo ważna informacja, że kolor, którym jest oznaczony szlak turystyczny nie ma związku z trudnością szlaku.

Kolorem czerwonym zawsze jest oznaczony szlak główny. W Polsce wśród nich na szczególną uwagę zasługują: Główny Szlak Beskidzki (GSB), Główny Szlak Sudecki (GSS), Główny Szlak Świętokrzyski (GSŚ), Szlak Orlich Gniazd na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Szlak główny zwykle jest poprowadzony przez najbardziej spektakularne, a jednocześnie najciekawsze krajobrazowo i przyrodniczo miejsca danego regionu (w górach zwykle przez najwyższe kulminacje danego pasma). Na pewno nie obejmuje jednak wszystkich wartych zobaczenia atrakcji w danym regionie, gdyż jest to niemożliwe. Kolorem czerwonym oznaczone bywają też inne szlaki biegnące w danym terenie niekoniecznie będące szlakiem głównym.

  Kolor niebieski wyznacza szlaki pokonujące duże odległości, tzw. szlaki dalekobieżne.

  Kolorem żółtym znakuje się krótkie szlaki łącznikowe, czasami też dojściowe.

  Kolor zielony oznacza szlak doprowadzający do charakterystycznych miejsc.

  Kolor czarny wyznacza krótki szlak dojściowy.

Są to oznaczenia umowne.

Znakowanym szlakom turystycznym może towarzyszyć odpowiednia infrastruktura turystyczna: tablice z opisem szlaku, czasami przejścia itp., miejsca do odpoczynku i ochrony przed złymi warunkami atmosferycznymi, sztuczne ułatwienia, spotykane zwłaszcza na terenach wysokogórskich, w postaci schodów, poręczy, drabinek, klamr, łańcuchów itp.